Utroskap og seksuell tiltrekning

[Gjest Dame -65]

Sende følgande historie til deg for ei veke sidan, men det har nok ikkje kome fram til deg. Prøver derfor på nytt. Er ei dame som har vore gift i over 23 år. Vi hadde ingen seksuell erfaring med andre då vi gifta oss 21 og 23 år gamle. Vi hadde då vore eit par i 3 år, og fekk etterkvart fleire barn. Eg har alltid vore glad i han, men egentlig aldri tent på han. Sånn var det også før vi fekk barn. Veldig grei å vera samen med, og grei å snakke med. Mange felles verdiar. Vi har hatt heilt grei sex, men eg har aldri hatt ønske om å utforske noko særlig. Kyssinga har ikkje gitt meg så mye, og den er jo med på å tenne kroppen. Den gode følelsen har aldri kome før litt uti akten. Etter ei god sex-akt har eg alltid tenkt at nå må han vera fornøyd, og håpa at det gjekk fleire dagar, eller helst veker til han igjen fekk lyst. Eg har ikkje hatt lengsel etter å ha snarlig sex igjen. Sjelden eller aldri har eg tatt initiativ. Er ikkje redd for å vise meg naken, men har bare ikkje følt det særlig lystbetont. Har tenkt som så at sex er ikkje så viktig for meg, men sidan eg er gift er vel det noko som høyrer til. Kanskje det var sperrer for eit eller anna eg ikkje visste kva var? For litt over 2 år sidan var det ein som sa til meg at han likte meg veldig godt (Ein kollega). Eg likte han også, men tenkte ikkje over at eg var forelska, før han sa dette til meg. Følelsane som oppsod då var vel det ein kaller ein brusande forelskelse. Vi var begge i same situasjon ang. familie, så vi traff kvarandre kun korte stunder med dagers eller vekers mellomrom. Vi fekk anledning til å ha sex. Og for første gong i mitt liv kjende eg sexlyst før akten begynte! Sperrene eg trudde eg hadde var ikkje der! Det var jo ikkje så lett dette, og då han gjorde det slutt etter ca 3 mnd pga vår sivile status, fekk eg for første gong i mitt liv ei voldsom kjærlighetssorg. Utrulig spesielt å føle sorg for ein annan, når eg var i eit forhold som fram til då hadde virka heilt greit. Forholdet starta opp igjen etter kort tid. Vi sleit begge to. Ingen måtte finne utav dette. Eg levde i eit vakum. Ingen holdbar situasjon. Vi begynte og avslutta forholdet 3 gonger på eit år. Siste gongen var det eg som gjorde det slutt, og det var fordi eg la alle korta på bordet for mannen min. Eg ønskte meg ut av ekteskapet. (Den tanken hadde aldri streifa meg før eg gjekk inn i forholdet med han andre.) Det føltes rett og slett kvelande å vera der å vite at dersom eg fortsatt blei, ville eg gå glipp av lystbetont sex for alltid. Samen med han eg var utro med, oppdaga eg eit rom i meg sjøl som eg ikkje visste eg hadde. Å du så godt det var! Men etter den søte kløe...... Eg sa ikkje noko til han om at eg følte meg pressa til å tilstå for min mann. Vi var jo blitt enige om å holde tett. Var redd for hans reaksjon på at eg hadde brutt den avtalen. Men eg var jo ikkje meg sjøl lenger. Fekk lite gjort, og var skikkelig fjern. Hadde i grunnen ikkje noko valg. Hadde eg ikkje sagt noko, hadde det ikkje gått lenge før mannen min hadde konfrontert meg med min fjerne oppførsel. Han hadde lenge følt at det var noko som ikkje stemte. Han tok det utrulig fint, tross alt. Ingen kjeft å få sjøl om han blei veldig lei seg og fortvila over at eg hadde engasjert meg så følelsesmessig i dette. For meg hadde det ikkje vore aktuelt å ha sex uten gode følelser for vedkomande. Noko av grunnen til at han reagerte såpass rolig, var at vi hadde snakka om å ha sex med andre bare for å prøve det ut, sidan vi var den første for kvarandre. Eg var derimot sikker på at det aldri kom til å skje, så lite interessert i sex som eg var! Men det stemte altså ikkje. Han spurte mye, og det var ikkje alltid lett å svare på alt, men eg gjorde det likevel. Hadde ingenting å tape. Men følelsane for han andre var jo der like forbaska. Etter ei stund sende eg SMSer til han, og eg fekk svar. Bare på det kameratslige planet nå. Var vanskelig å sleppe han, rett og slett, og grunnen var nok at eg såg han på jobb kvar dag. Fekk han ikkje ut av systemet. Eg var faktisk så naiv, at eg tenkte at når vi ikkje treftes, blei det heller ikkje oppdaga. Men sånn gjekk det ikkje. Samboeren hans fant ei melding frå meg, og blei mistenksom. Han måtte jo sei til meg at eg ikkje måtte skrive fleire meldingar til han, og grunnen til det. Veit ingenting om korleis dei hadde det, men eg velde då å sei til han at mannen min hadde visst dette ei stund, og tenkte det kunne vera ei hjelp for han å vite at det gjekk an å fortsette forholdet på tross av det som var skjedd. Kva som skjedde heime hos dei, veit eg lite om, men det blei brudd og han flytta ut. Etter ho såg meldinga mi har han heller ikkje snakka noko særlig med meg. Han la det meste av skulda på meg si eg hadde fortalt det til mannen min. Hans samboer ringte min mann og fekk oppklart ein del ting som han ikkje hadde fortalt henne, eller løyet om. Har konkludert med at vi hadde veldig ulike grunnar for å ha dette forholdet. Trudde han var glad i meg også, men eg var nok ei som var grei nok, og som han kom til når lengselen blei for stor. Forstod det var lite sex der i heimen. Eg jobber fortsatt samen med han, men det er ganske tungt. Slit med kjærlighetssorg, sjøl om fornuften seier at et forhold med han i kvardagen ikkje hadde vart så lenge. Han snakker ikkje om vanskelige ting, rett og slett. Har jo fått sett ei heilt anna side av han denne hausten, og det er nok like greit sjøl om det gjer fryktelig vondt av og til. Må nok på sikt kome meg over i eit anna arbeid, men har vore så tappa for energi at eg ikkje har orka, rett og slett. Nytter ikkje å skrue tida tilbake. Eg har fått ei erfaring som har prega meg skikkelig. Ødelagt stabiliteten i livet mitt, men det er godt å vite at kroppen virker heilt normalt. Er faktisk takknemlig for det oppi det heile. Nå, ett år etter at (det fysiske) forholdet blei slutt, er eg fortsatt gift. Mannen min har vore tålmodigheten sjøl. Han gjer kva han kan for å auke trivselen min. Gjer ein god innsats i heimen. Han er flink til å setje ord på ting. I haust begynte vi i terapi. Var først kvar for oss, og deretter samen. Eg tok initiativet til det. Ho vi går til er ei dyktig dame. Ho er ikkje sexolog, men har stor interesse for faget. Derfor velde eg henne. Vi føler oss komfortable begge to. Hovedgrunnen for å ta kontakt, var om det går an å få sexlysten inn i ekteskapet? For meg virker dette håplaust akkurat nå, men har blitt fortalt av henne at å vera i ei rosa boble full av følelsar for ein person, utestenger det meste av andre følelsar. Det verste nå er å kysse. Det er lettare at han gir meg oralsex enn å kysse meg på munnen. Eg har jo lurt på om detter har med kjemi å gjera, og evt. anatomi på lepper og tunge. Om han rett og slett er feil sexpartner for meg? Pga den nye erfaringa mi, har sexlivet dala kraftig. Eg har mista gnisten heilt. Ho vi går til har oppfordra oss til å bare kline til sjøl om eg ikkje kjenner lyst, eller til og med litt avsky for det heile. Det hjelper med litt vin. Men kva odds har eg? Det er jo heilt opp til oss kva vi ønsker, og velger å gjera. Kva er viktig for oss i kvardagen? Kva liv ønsker vi oss? Kva slags sexliv? Vi har fått lekser av henne som skal gjer oss meir bevisste rundt sexlivet vårt. Å gå frå kvarandre bare på grunn av at sexlivet ikkje fungerer, føles jo drastisk, men heile forholdet er prega av dette. Han har ingen problem med å legge dette bak seg, viss eg bare kan kome tilbake til han. Han meiner mine problem også kan ha oppstått pga store konflikter i min nærmaste famile i over 10 år. Han har blitt skikkelig urettferdig behandla av min familie, og tenker at eg står mellom barken og veden i denne konflikten. Dette har påvirka oss og prega oss, men vi to har alltid vore enige og stått saman. At eg derfor oppi alt dette ønska eit friminutt hjertelig velkommen! Men som sagt så har min sexlyst vore liten overfor han stort sett alltid. Eg føler mest at det er hans utstråling/personlighet som ikkje treffer meg heilt på det seksuelle området. Som eg sa til han for eit år sidan: Eg lurer på om eg har gifta meg med ein god kamerat og ikkje ein kjærast. Eg beskreiv forskjellen på sex med min mann og med han andre på denne måten: Sex med mannene er som å bade i kaldt vann. Har ikkje lyst å gå uti, men veit det blir greit nok etter å ha vore uti ei lita stund. Med han andre var det som å legge seg oppi eit godt varmt badekar. Det var bare å gå oppi. Kva er seksuell tiltrekning? Kjenner vi bare at det er der, eller kan det øvast opp? Med 3 barn under myndighetsalder, er det ikkje bare bare å gå, når forholdet mellom oss fungerer greit på alle andre plan. Ikkje krangler vi heller. Men han blir jo frustrert over at sexlivet er verre enn det nokon gong har vore. Så det er jo ei stor sak for tida, og tilværelsen blir litt krampaktig. Iallfall for min del. Kva slags tankar gjer du deg om dette? – Dame -65

[Gjest Nickløsheletia]

Nå får du sikkert mange snusfonuftige svar av de som vil fortelle deg at sex ikke er det viktigste i et forhold.

Slik er det ikke for deg lenger. Du har oppdaget noe annet og jeg unner deg opplevelsen.

Jeg har liten tro på dette forholdet. Etter så mange år uten sexlyst har jeg liten tro på at den plutselig skal komme nå.

Ikke en gang en sexolog kan trylle frem sexlyst hos deg for denne mannen tror jeg, når du aldri har følt deg tiltrukket av han tidligere. Enten er man tiltrukket av hverandre eller så er man det ikke.

Hvis tiltrenkning kan "lokkes frem" av en sexolog, så kan man egentlig bli kjæreste med hvem som helst og slik fungerer det jo ikke.

Hva du vil gjøre med dette er opp til deg. Jeg vet hva jeg hadde gjort.

[Gro Isachsen, Sexolog]

Det virker som om du og mannen din har mange gode felles erfaringer, er gode venner, respekterer hverandre og er fortrolige, men desverre ikke har knekt koden om den virkelige gode sexen sammen. Mye pliktsex - sex uten tenning som den du har hatt med mannen din har sannsynligvis satt sitt preg på deg og ditt syn på å ha sex med ham – og på den seksuelle tiltrekningen du synes mangler overfor ham.

Tiltrekningen er en helt annen når vi er forelsket. Da spiller hormonene på lag og gjør at vi har en hormoncoctail som ligner den de som har bipolar lidelse har. Men tilstanden og hormoncoctailen endrer seg over tid. Det hadde ellers blitt for slitsomt å være i en slik tilstand. Etter en forelskelseperiode er det tid for hverdagssexen. Det er da om å gjøre å klare å appelere til nytelsen hos hverandre og ved å virkelig ha gode og spennende stunder sammen ved å spille på hveradres tenningsmønster og finne den nytelsesbaserte sexen.

Mange kan få et godt sexliv selv om forelskelsen har forsvunnet og forholdet har gått inn i en roligere og annen fase. Mange er sammen med bestevennen og har aldri vært forelsket i vedommende, men de har likevel et godt sexliv sammen. Det spørs bare hvor hardt de dårlige erfaringene sitter i og hvor knyttet du fortsatt er til ham du hadde et forhold til for om du skal klare å gjenoppta sexlivet til mannen din igjen, med full suksess. Det at oralsex, med deg som mottaker fungerer er et steg på veien og kan tyde på at dere fortsatt har et ubrukt erotisk potensiale.

Det er ikke umulig å få sexlivet opp å stå etter slike prøvelser som dere har vært igjennom. Jeg har vært med på å gjenopplive parforhold der sexen og all nærhet har vært fraværende i ti år. Fint at dere har funnet en terapeut som begge stoler på og er til hjelp.