Norsk stil - kva synes dykk?

[Gjest Donderi]

Me fekk ei oppgåve i å skrive ein norsk stil, eg valde å tolke diktet "Din veg". Læraren gav uttrykk for at sidan dette var seiste semester var det viktig at me skreiv oppgåver me kjende oss sikre på framover. Eg var ganske rådvill for eg har prestera sånn ca. likt uansett kva slags sjanger eg har skrivi.Prestasjonen min ligg såvidt over fire talet no, så denne karakteren er veldig viktig for meg. Problemet mitt er vanlegvis ikkje innhaldet, men skrivefeil.

Så eg berre lura på kva dykk syntest om denne prestasjonen, eg går VK2 så krava er litt høge. Forslag til forbetringar? Kva karakter trur du eg får? Bør eg kaste stilen og skrive ein artikkel istaden? Veldig, veldig, veldig takksam for svar.

Din veg

Ingen har varda den vegen

du skal gå

ut i det ukjende,

ut i det blå

Dette er din veg

Berre du

skal gå han. Og det er

uråd og snu.

Og ikkje vardar du vegen

du hell.

Og vinden stryk ut ditt far

i aude fjell

Diktet "Din veg" er skrivi av Olav H. Hauge, og henta frå diktverket "Under bergfallet", lansert i 1951. I diktet møter lesaren seg sjølv i døra, det kjem allereie fram i tittelen på grunn av pronomenet "din". Vegen skal symbolisere livet, noko eigerådig der berre du kan vele retninga. Likevel skal alle ende opp på same stad til slutt.

Me følgjer livet frå byrjing til endes, i tre forskjellige fasar, kontra tre strofer.

I fyrste strofe byrjar livets reise, altså frå fyrste gong me ser dagens ljos. Diktet opnar med ei stadfesting av at det er ditt liv som byrjar no, ingen andre har levd, eller vil leve, ditt liv. Truleg er dette ei indirekte måte å fortelje at du må vere sjølvstendig og ærleg mot deg sjølv på, samt det at du må følgje dine draumar. Men å stå på eigne føtar er ofte både frykt og spennings - vekkande. Hauge nyttar orda "det ukjende, og "ut i det blå" for å få dette fram. Etter å ha lest fyrste verset forventar me ei fortsetjing, eller eit svar på ei problemstilling.

Svaret får me ikkje i andre verset, der forfattaren igjen minner om at kvar enkelt må leve sitt liv på eige hand. Denne gonga går Hauge meir direkte til verks og skriv: "Dette er din veg". Legg merke til uthevinga av ordet din, det gjev lesaren eit endå meir personleg forhold til diktet. Fasen i andre verset minnar om ungdomstida, tida då dei viktige avgjerslene på takast. For å krydre litt på budskapet skriv Hauge: "Og det er uråd å snu". For på livets veg kan me ikkje snu, uansett. Det er ikkje mogleg å leve livet på nytt, eller å viske vekk vala og feila me har gjort på vegen vår. Livet er altså som eit rulleblad: Feila våre vil alltid stå der: som harde, svarte bokstavar på eit blankt ark. Med dette i bakhovudet bevegar me oss snart inn på tredje strofe i dette diktet, samtidig inn i ei ny fase av livet. For same kor mange val og omvegar du tek på vegen din, så går den berre i ei retning: mot døden.

Før me går vidare med utviklinga i diktet, skal me nemne litt om oppbygginga og verkemiddela Hauge nyttar. Diktet består altså av 3 strofer, alle skal symbolisere ein eigen fase i livet, og dei kjem i kronologisk rekkefølgje: Frå fødsel til ungdomstid, til død. Kvar av desse livs - fasane er skumle/mystiske, og samtidig litt spennande. Dei uttrykkjer alle ei stor forventing om kva som vil skje. Hauge hadde ikkje gjeve diktet same meining om han for eksempel hadde tatt med overgangsalderen som ei fjerde strofe. I den alderen ser me mest attende på kva me har gjort i livet vårt, medan i dette diktet opnar det seg ein ny ukjend horisont i kvar strofe.

Strofene har fire verslinjer kvar, alle linjene er direkte, presise og korte. Dette konkretiserar bodskapet på ein bestemd måte slik at me bli overbevisst om at det er sant. Når det gjeld rytme, rimar andre og fjerde line i kvar strofe, dette gjev diktet ein spesiell rytme som understrekar dei essensielle orda i diktet: Gå, blå, du, snu. Altså er dette eit lite dikt, men med ein stor tanke bak.

Det grafiske biletet har ei stor meining i dette diktet, heile teksten er som sagt bygd opp på samanlikninga mellom ein veg og eit liv. Forfattaren appellerar direkte til lesaren ved å stadfeste vegen som din, eigedomspronomenet i andre person vert med andre ord flittig nytta. Me får ei kjensle av at diktet er meint for ”meg”, samstundes for alle andre. Tanken er fascinerande.

Hauge avsluttar diktet med pessimisme, men samtidig ei stadfesting på kva som ventar oss. Seiste fase av livet vårt er døden. Ei uendeleg fase for nokon, ingenting for andre. ”Og ikkje vardar du vegen, du hell” stadfestar at vegen tok slutt, kanskje den vart lang, kanskje den vart kort. Bruken av ord - samansetninga ” du hell ” brukar han truleg for å understreke at du ikkje var den fyrste som måtte gje opp vandringa, og at du ikkje vil bli den seiste hell. I seiste line konkluderar han med at minna etter deg vil bli sletta etter din død og at livet no er over. Med hans ord lyder det: ”Og vinden stryk ut ditt far i aude fjell”. Du har gjort det du har gjort, og du kan ikkje leve livet om att. ”Aude fjell” er vegen du har reist, fotspora dine er no sletta, og den er like ubberørt som då reisa di tok til att.

Med bakgrunn i dette tolkar eg diktet som ei oppfordring til å leve livet best mogleg medan me har det. For livet er til for å leve, det har inga anna meining. Altså har me alle same skjebne, det skal få lov å stå som hovudtema i dette diktet av Olav H. Hauge.

[Line]

Synes innholdet var bra jeg! Skrivefeilene kan jeg ikke peke på, for jeg har null peiling på nynorsk...

[SierDuDet]

Nynorsk er det lenge siden jeg har hatt, og spesielt dyktig i det har jeg aldri vært, så skrivefeil kan jeg nok ikke være behjelpelig med å rette.

Jeg er heller ingen ekspert på dikt, og tok meg aldri bryet med å tolke dikt på skolen, rett og slett fordi jeg mener at dikt ikke bør tolkes til døde, og fordi enkelte lærere har det med å tolke diktet på sin måte, og alt annet er "galt". Men det sier isåfall mye om læreren.

Du skriver - når jeg ser bortifra skrivefeil som jeg likevel ikke ser - godt, men er ikke stilen litt kort? Hvor mange sider blir dette i word?

For øvrig burde du være litt forsiktig med å legge ut stilen her da du jo aldri vet om læreren din leser på dol, og er du riktig uheldig så leser han jo her, og blir lite imponert over at du spør etter hjelp på nettet

Men da skal du jo forsåvidt være virkelig uheldig.

[fresja]

Nynorsk er det lenge siden jeg har hatt, og spesielt dyktig i det har jeg aldri vært, så skrivefeil kan jeg nok ikke være behjelpelig med å rette.

Jeg er heller ingen ekspert på dikt, og tok meg aldri bryet med å tolke dikt på skolen, rett og slett fordi jeg mener at dikt ikke bør tolkes til døde, og fordi enkelte lærere har det med å tolke diktet på sin måte, og alt annet er "galt". Men det sier isåfall mye om læreren.

Du skriver - når jeg ser bortifra skrivefeil som jeg likevel ikke ser - godt, men er ikke stilen litt kort? Hvor mange sider blir dette i word?

For øvrig burde du være litt forsiktig med å legge ut stilen her da du jo aldri vet om læreren din leser på dol, og er du riktig uheldig så leser han jo her, og blir lite imponert over at du spør etter hjelp på nettet

Men da skal du jo forsåvidt være virkelig uheldig.

Eg veit ikkje om det alltid er så lurt å skriva lange stilar. Skriv ein mykje "vissvas" eller gjentek seg sjølv, berre for å få "det obligatorisk antal sider", blir vel ikkje stilen så bra. Det kan ikkje vera så lett å få ein lang stil utav eit såpass kort dikt.

Ein lærar eg hadde, påpeika stadig at eg måtte skriva meir enn 2 (?) sider for å unngå Ng eller det som verre var på eksamen. På eksamen valde eg ei oppgave (har gløymt kva eg skreiv om) der eg berre klarte å klora ned ca. 1,5 side, og var overtydd om at dette kom til å gå "ad undas", men det gjekk over all forventning.

[SierDuDet]

Eg veit ikkje om det alltid er så lurt å skriva lange stilar. Skriv ein mykje "vissvas" eller gjentek seg sjølv, berre for å få "det obligatorisk antal sider", blir vel ikkje stilen så bra. Det kan ikkje vera så lett å få ein lang stil utav eit såpass kort dikt.

Ein lærar eg hadde, påpeika stadig at eg måtte skriva meir enn 2 (?) sider for å unngå Ng eller det som verre var på eksamen. På eksamen valde eg ei oppgave (har gløymt kva eg skreiv om) der eg berre klarte å klora ned ca. 1,5 side, og var overtydd om at dette kom til å gå "ad undas", men det gjekk over all forventning.

Det er sant. Det er trossalt innholdet som teller, og gjentagelser vil selvsagt gjøre stilen dårligere. Mitt (kanskje elendige) øyemål sier meg ihvertfall at denne stilen knapt kunne være på mer enn 1 word side, og det virker på meg noe lite, men h*n som skrev innlegget vet vel kanskje best hva læreren foretrekker.

[fresja]

Eg kjenner meg ikkje kompetent til å vurdera innhaldet av stilen. Er det hovedmål, krev ein meir enn om det er sidemål.

Kommentarar til ein del av ordfeila (grammatikkfeila): Det heiter presiserer, ikkje presiserar. Ventar, skriv du rett. Eg har gløymt regelen for kva verb som får er i presens og kvas som får ar. (Eg gjekk på skulen før du var fødd). Eg berre høyrer det, men eg slår opp er eg i tvil. Det heiter har prestert, ikkje har prestera. Så vidt vert skrive i to ord. Du skriv både budskapet og bodskapet (du skal aldri stava eit ord på to ulike måtar i same skriv/stil), men det heiter vel bodskapen.

Til slutt så heiter det ikkje Kva synes dykk, men kva synes de, for de er her subjekt, sjølv om det står sist i setningen. Det heiter de må ta dykk saman, men dei fleste seier dokke/dåke/doken må ta dokke/dåke/doken/deko saman. Eg er så heldig at eg har ordet de i dialekten

[fresja]

Det er sant. Det er trossalt innholdet som teller, og gjentagelser vil selvsagt gjøre stilen dårligere. Mitt (kanskje elendige) øyemål sier meg ihvertfall at denne stilen knapt kunne være på mer enn 1 word side, og det virker på meg noe lite, men h*n som skrev innlegget vet vel kanskje best hva læreren foretrekker.

Er det eksamen, er det nok framande lærarar som set karakter.

[SierDuDet]

Er det eksamen, er det nok framande lærarar som set karakter.

Det er derfor norsk er så skummelt, og spesielt dette med å analysere dikt. Her kan man trossalt gå på subjektive lærere som dømmer deg nord og ned fordi h*n er uenig med din tolkning.

[Reg@l]

Jeg synes at nynorsk stinker.

[Gyda]

Først: Dette ser da bra ut! Men eg kommenterer ikkje innhaldet, berre grammatikken - og ein del direkte feil der.

Fresja påpeikar nokre, her er litt til:

"Uansett" må bytast ut - i denne samanhengen passar det med "same kva".

"Bevegar" må du erstatte - t.d. med "flyttar".

Det heiter "_ein_ måte" (ein indirekte måte),

"Middela" heiter "midla".

"Rekkefølgje" skal vere "rekkjefølgje".

Det heiter "_ein_ fase".

"Seiste" skal vere "siste".

"Med hans ord lyder det" - "Med hans ord blir det".

"Ubberørt" har ein "b" for mykje, skal vere "uberørt".

"Skjebne" skal vere "lagnad".

I tillegg til dette, bør du velje deg litt meir ei fast form. I nynorsk kan du skrive mange former av same ordet, og det viktigaste er at du brukar same stilen på alt.

Du skriv t.d. "skrivi". Det er lov, men ganske arkaisk. Det mest vanlege er (har) "skrive". Dersom du vel å bruke denne forma, bør språket elles i teksten også vere slik. I eitt avsnitt brukar du t.d. "gjeve" og "tatt". Begge formene er lov, men du bør velje same forma på begge. Dersom du vel å skrive "gjeve", bør du skrive "teke" - eller "teki", sidan du skriv "skrivi" (alternativet er "gitt" og "tatt").

Du skriv også "samtidig", kanskje "samstundes" er eit betre alternativ...?

Eg har berre lese fort gjennom, ta ikkje dette som ein "fasit". Og ein del val er det du må ta, men det er nødvendig for at heilskapen skal bli bra.

Lykke til!

[Gjest Den opprinnelige m&m]

"I diktet møter lesaren seg sjølv i døra" skriver du.

Å "møte seg selv i døra" betyr noe annet, du bruker dette uttrykket feil her.

Når man møter seg selv i døra er man i en situasjon der man selv innser at ting man har sagt eller gjort tidligere var feil. (klarer ikke forklare ordentlig)

F.eks hvis du alltid har vært mot at småbarnsmødre skal være yrkesaktive - og så sitter der med en baby selv og innser at du ikke orker å være hjemmeværende i mange år - at du "må" ut i jobb igjen.. Da møter du deg sjøl i døra.

Det eringen som møter seg sjøl i døra i diktet - du må endre begynnelsen.

(har ikke lest hele resten, så jeg kan ikke gi noen tilbakemelding på det)