Ensomheten og andre..

[vetsj]

Eg har diagnosen manisk-depressiv, men er mest plaga med depresjonen og den sosiale angsten.

Det var vel depresjonen som gjorde til at eg isolerte meg. Eg miste gradvis kontakten med alle vennene mine. Og så kom den sosiale angsten, sikkert på grunn av at eg isolerte meg og ikkje lenger var så vant til å vere ute blandt folk.

Depresjonen klarar eg å leve med, men problemet er forholdet til andre. Og det har gjort meg til ein einsom mann. Eg klarar ikkje å relatere til andre lenger. Eg før dårlig samvittigheit liksom for at eg ikkje heilt klarar å interessere eller konsentrere meg om kva andre fortel og føler seg. De i siste åra har alt liksom dreid seg om meg sjølv og korleis eg føler det, og eg klarar ikkje å bryte den trenden. Det har kosta meg eit sambuarskap.

Eg er motivert for forandring, men eg veit ikkje korleis eg skal gå fram for å forandre meg. Og når eg veit det har eg vanskar med å sette det igang. Eg er ekstremt flink til å planlegge, men å få utført ting er ofte ein anstrengelse av ein annan dimensjon. Alt anna enn det som skal gjerast opptar meg som regel.

Men eg er komt litt på veg. Eg har på ett år gått med 64 av dei 80 kiloane eg la på meg pga. bruk anti-depressiva.

Problemet er korleis eg skal komme ut av ensomhetens sirkel. D å igjen finne gleden i å gjere ting med andre.

How?

[Gjest märtha]

Ved å øve. Begynn i det små. Kanskje et lite smil til en vennlig kassadame? Øv deg gradvis opp til småprat med forskjellige.

Selv den lengste reise starter med et lite skritt. Konsentrer deg om det skrittet.