Musikeren Kenneth Sivertsen er død

[fresja]

http://www.bt.no/kultur/article327358.ece

[org]

Det var trist!

[willow]

trist. jeg fikk med meg en konsert med ham. den var det nesten ingen som kom på, bortsett fra karen jo fields, meg og en liten håndfull andre. det var kos dog. han var flink.

[Gjest flisa _,,,_c",)_,,,_]

Utrolig trist! Han var en dyktig kunstner som ikke har hatt det alt for lett i livet.

[ShitDiddelyDo]

Han hadde jeg ikke noe forhold til, men det er alltid trist når folk dør.

Selv om det jo forsåvidt er noe de fleste av oss gjør.

Men denne mannen var vel ikke så gammel, og familien hans har det nok ikke greit i dag. det er trist.

[Gjest AveM]

Det er veldig trist å lese at han er borte nå, men ikke uventet. Han har vært alvorlig syk den senere tid.

[Gjest poltergeist]

Dyktig gitarist. For de som måtte være interessert i gitarmusikk, kan jeg trygt anbefale hans skive "SPØR VINDEN/Ask the Wind". Glitrende komposisjoner.

[birdie]

Det var trist å høre, selv om det ikke var helt uventet. Jeg er veldig glad i jazz-platene hans, må nok få overført dem til pcen i løpet av seinkvelden for litt mimring.

[Dorthe]

Og nei. Jeg orker ikke flere dødfall nå. Han var altfor ung.

[Anki]

Trist...det var ingen alder... Men stakkars, han har ikke vært bra de siste årene....

[Gjest blame]

Det var så trist å lese at han døde i 13-tiden i ettermiddag med familien rundt seg. Det er liksom da man gjerne samles før middag, forventingene og stemningen sprer seg.. og så er de på sykehus og mister en nær og kjær. Kontrastene er store.

[ShitDiddelyDo]

Det her var pent skrevet:

Min elskede og totalt umistelege «Einsam Flygar» fekk komme heim på sjølvaste julafta.

Me var så mange som ba og håpte, grein og trygla Vårherre om ein sjanse til - mest for vår eiga skyld - i vekesvis ved Kenneth si sjukeseng.

Kan hende trengdest det no ein ny engel – av eit heilt spesielt kaliber... Kenneth sa ofte at han hadde berre ein stor helt: Jesus fra Nasareth. Kan hende ville han komme opp i rett tid for Himmelens største bursdagsfeiring?

For meg vil Kenneth alltid vere den vakre sommarfuglen som heile livet pusta på isbréen – heilt til han ikkje hadde pust igjen.

Kenneth var ein fredens og forsoningens mann, som så inderleg ønskte at addle skulle vere venner; vere gode mot kvarandre. Såg han nokon som fraus, gav han villig vekk av varmen sin. Aldri gjorde han forskjell på folk; addle var like mye verdt, slik han såg det.

«Eg er eit nervøst menneskje!», sa han ofte til meg. Og nettopp derfor var Kenneth det modigaste menneske eg nokon sinne har fått æra av å kjenne.

For trass i dette, trass i nerver, depresjonar og ein til tider sønderrivande angst, kasta Kennet seg stadig ut i livet. Utan sikkerhetsnett. Ut i verda, ut mot gamle og nye vener – og delte raust og rikeleg ut alt han hadde av varme, humør, fantasi, inspirasjonar og sann nestekjærligheit.

«Et renessanse-menneske», kalte Kenneths gode ven, vibrafonisten Mike Mainieri, ham. Kan hende derfor han var akkurat den eg trengte, med mi sjel som oftast kjennest som om den kjem fra den mørkaste middelalder!

Meg greide Kenneth óg å vekkje opp til bevisstheit om kor uendeleg vakkert, skjørt og dyrebart livet er. Berre det å sjå ein skarv eller spurv i grålysninga kunne gjere Kenneth jublande begeistra og rørt...

Som eit barn, sprang han til vindauga når han høyrde duren frå eit helikopter, eller skimta ein vakker solnergong. Alt var ei kjelde til ærefrykt, glede, takksemd...

«Det utrulega er større enn verkeligheita», sa Kenneth så ofte til meg. Kenneth såg miraklar overalt, i mykkje av det andre tek for gitt.

Han meinte han hadde fått hjelp av «englar» mang ein gong, då han mest trengde det – og var uendeleg takksam for det.

Kenneth hadde ønska å takke kvar enkelt som hjalp han då han trengde ein ven; særleg dei som ikkje svikta ham nå i dei siste åra hans, då helsa svikta og pengane svann. Takk skal dokker ha!

Kenneth samla seg skattar i himmelen – ikkje på jorda. Som eg fekk seie til ham den siste natta eg var hos han: Alt det du har gitt, det er for evig ditt. Du er i sannhet ein svært rik mann!

Og om eg skulle miste alt eg eig imorgon, vil eg allikevel vere den rikaste i verda, fordi eg fekk kjenne sjølvaste Kenneth Sivertsen desse siste 6 åra av hans utrulege liv...

Ei inderleg TAKK, Kenni-vennen, for at eg fekk gå med deg den siste bit av vegen. Du fekk lært meg så mykkje, aller mest om kjærligheit – og det er jo det største av alt.

«Brother up in heaven – please wait up for me...»

Di Sølvi.

[ekte nick]

Det her var pent skrevet:

Min elskede og totalt umistelege «Einsam Flygar» fekk komme heim på sjølvaste julafta.

Me var så mange som ba og håpte, grein og trygla Vårherre om ein sjanse til - mest for vår eiga skyld - i vekesvis ved Kenneth si sjukeseng.

Kan hende trengdest det no ein ny engel – av eit heilt spesielt kaliber... Kenneth sa ofte at han hadde berre ein stor helt: Jesus fra Nasareth. Kan hende ville han komme opp i rett tid for Himmelens største bursdagsfeiring?

For meg vil Kenneth alltid vere den vakre sommarfuglen som heile livet pusta på isbréen – heilt til han ikkje hadde pust igjen.

Kenneth var ein fredens og forsoningens mann, som så inderleg ønskte at addle skulle vere venner; vere gode mot kvarandre. Såg han nokon som fraus, gav han villig vekk av varmen sin. Aldri gjorde han forskjell på folk; addle var like mye verdt, slik han såg det.

«Eg er eit nervøst menneskje!», sa han ofte til meg. Og nettopp derfor var Kenneth det modigaste menneske eg nokon sinne har fått æra av å kjenne.

For trass i dette, trass i nerver, depresjonar og ein til tider sønderrivande angst, kasta Kennet seg stadig ut i livet. Utan sikkerhetsnett. Ut i verda, ut mot gamle og nye vener – og delte raust og rikeleg ut alt han hadde av varme, humør, fantasi, inspirasjonar og sann nestekjærligheit.

«Et renessanse-menneske», kalte Kenneths gode ven, vibrafonisten Mike Mainieri, ham. Kan hende derfor han var akkurat den eg trengte, med mi sjel som oftast kjennest som om den kjem fra den mørkaste middelalder!

Meg greide Kenneth óg å vekkje opp til bevisstheit om kor uendeleg vakkert, skjørt og dyrebart livet er. Berre det å sjå ein skarv eller spurv i grålysninga kunne gjere Kenneth jublande begeistra og rørt...

Som eit barn, sprang han til vindauga når han høyrde duren frå eit helikopter, eller skimta ein vakker solnergong. Alt var ei kjelde til ærefrykt, glede, takksemd...

«Det utrulega er større enn verkeligheita», sa Kenneth så ofte til meg. Kenneth såg miraklar overalt, i mykkje av det andre tek for gitt.

Han meinte han hadde fått hjelp av «englar» mang ein gong, då han mest trengde det – og var uendeleg takksam for det.

Kenneth hadde ønska å takke kvar enkelt som hjalp han då han trengde ein ven; særleg dei som ikkje svikta ham nå i dei siste åra hans, då helsa svikta og pengane svann. Takk skal dokker ha!

Kenneth samla seg skattar i himmelen – ikkje på jorda. Som eg fekk seie til ham den siste natta eg var hos han: Alt det du har gitt, det er for evig ditt. Du er i sannhet ein svært rik mann!

Og om eg skulle miste alt eg eig imorgon, vil eg allikevel vere den rikaste i verda, fordi eg fekk kjenne sjølvaste Kenneth Sivertsen desse siste 6 åra av hans utrulege liv...

Ei inderleg TAKK, Kenni-vennen, for at eg fekk gå med deg den siste bit av vegen. Du fekk lært meg så mykkje, aller mest om kjærligheit – og det er jo det største av alt.

«Brother up in heaven – please wait up for me...»

Di Sølvi.

Det var utrolig vakkert *snufs*. Hvor sto det?

[Gjest Sikkertsomfanden]

Han hadde jeg ikke noe forhold til, men det er alltid trist når folk dør.

Selv om det jo forsåvidt er noe de fleste av oss gjør.

Men denne mannen var vel ikke så gammel, og familien hans har det nok ikke greit i dag. det er trist.

"Selv om det jo forsåvidt er noe de fleste av oss gjør."

De fleste???

[fresja]

Det var utrolig vakkert *snufs*. Hvor sto det?

Nydelig skrive. Det er fra Nettavisen:

http://www.side2.no/kjendis/article845058.ece