Føler meg tom...

[snirkel]

Går over til å skrive på dialekt. Er vel ikkje fare for at nokon skal finne ut kven eg er uansett akkurat..

Eg klarer fortsatt ikkje å seie noke spesifikt til min vikarpsykolog om desse tinga som eg har begynt å tenke på i det siste. Det er nok fortsatt fordi eg lurer på om eg berre overdimensjonerer alt saman.. At eg egentlig ikkje har noko å snakke om. Eg er redd for at ho skal ta lett på det, og ikkje forstå meg. Eg er redd ho skal syns at eg overdriv.

Har også komt på fleire ting som har skjedd. Svogeren min er dømt for utukt mot mindreårige (trur det var blotting), og satt i fengsel for det et år eller noko sånt. Eg var vel 21 år då han sat inne. Mens han sat der sendte han meg et brev der han ba om tilgivelse for ei episode der han hadde blotta seg for meg..

Det skjedde slik: Eg var på besøk hos dei, og var i praksis i barnehagen som systra mi jobba i på den tida. Eg var 14 år. Systra mi var gått på tidligvakt, og eg skulle på mellomvakta litt seinare. Barnet deira var då heilt ny baby.. Husker ikkje dette heilt, jobba søstra mi når XXXXXX var baby??? Vel, vel, i alle fall. Svogeren min sat i sofaen med babyen på armen. Han hadde berre morgenkåpe på. Men det trur eg ikkje plaga med noke, kanskje eg var LITT brydd av det, men ikkje nemneverdig. Når eg skulle gå, reiste han seg opp og kom bort til meg. Fortsatt med babyen på armen, og så såg eg plutselig at morgenkåpa var åpen framme slik at eg såg... ja... "stellet" hans. Eg blei sjølvsagt veldig brydd og forta meg ut i en hui og en hast...

Og så kom altså tilgivelsesbrevet sju år seinare. For då hadde han blotta seg for fleire unge jenter antageligvis. Jenter som hadde guts til å seie ifrå heime, slik at han blei anmeldt. Og eg tilgav. På alle punkt. Eg skreiv at "det spelar ingen rolle, eg ante jo ikkje at du blotta deg for meg, eg trudde berre kåpa hadde sklidd opp ved et uhell, og at du sikkert blei like flau som meg når du oppdaga det..." Eg gjorde det fordi systra mi ville fortsette å vere gift med han, og innstil på å leve saman i gode og onde dagar, såframt at han mottok behandling i fengselet.. Heile familien har lagt dette bak seg, og det er overhodet ikkje samtale-emne.

Eg vegra meg i lang tid for å komme i nærheten av han. Gav ikkje søstra mi klem når dei kom heim på besøk, for å sleppe å gje han også klem. Var lenge svært mistruisk til han. Han har også en lei tendens til å komme innanfor min "intime sone" - altså, han står så nær når han snakker med meg, og stikk ansiktet sitt heilt opp i mitt. Ekkelt.

Og før han blei dømt var det jo meir, han kunne drive å fotflørte med meg under bordet når eg var på besøk hos dei, då var eg 18 år, og eg mislikte det sterkt. Systra mi SÅG det, og irettesette han når han ikkje oppdaga at eg ikkje likte det. Og då blei han sur som ei padde.

Men NO, har han begynt å nærme seg igjen virker det som. Eg har jo begynt å gi han klem når han kjem på besøk. Han har liksom sona, han lever et nytt og skikkelig liv, derfor, eg skal liksom ikkje dømme han for livet. Men så begynne han å seie liksom: "Åh, mmmmmm" når hanfår klem, og gir liksom mine til å ta rundt meg, men gjer det jo ikkje. Dette er heilt åpenlyst, liksom akseptert, men eg finn det ubehagelig. Og no sist eg traff han så skulle han til å "liksom" omfavne meg når eg tilfeldig møtte han i døra! Han tok til og med heilt sånn svakt rundt meg og prøvde å gi meg en klem... Eg smilte berre usikker, og krølla skuldrane godt framover for å skjerme meg best mulig. Det blei ingen klem akkurat. Pinlig, pinlig, pinlig!!!! Og ekkelt! Og denne mannen held og leiker med dattra mi! Ho liker han så godt!

Overdriv eg?

Eg har tidligare gitt han klar beskjed når han har komt meg for nær (for nær når han snakker, ansiktet heilt opp i mitt), og han blei fornærma, men han holdt seg no unna.

Kanskje eg må glefse litt igjen?

Vi er invitert dit i jula også, men det trur eg at eg avslår....

tom hilsen..

[Gjest vetikke]

Hei på deg snirkel.

Etter å ha lest innlegget ditt, og tenkt over saken så er min tanke som så: NEI du overdriver eller overreagerer IKKE. Jeg får følelsen av at hantror at han kan gjøre som han vil, siden han er sånn liksom. Glefs i vei sier jeg. Jeg mener nå det da.

Jeg har en bekjent av meg som er blottertypen, han er alltid i morgenkåpen, med bare nettoen under, men han gjør det ikke med små barn til stedet, nei han liker mer voksne damer.

Men jeg har akkurat bedt hanj om å kutte ut det der.

Så får vi se da.

Du skal ikke være redd for å snakke med vikaren til legen din, men hvis det er lettere kan du jo skrive det ned i et btev. Da blir det jo også liggende i papirene til din vanlige lege kommer tilbake og det kan være nyttig for han også om han får lest det.

Når kommer han tilbake?

Vel jeg håper at du forsto hva jeg mente.

*klem*