dystym eller gjentatte depresjoner?

[TiniE]

Eg har gått til poliklinikk i 6 år nå. Dei fire første med medisinbruk, no har eg klart meg uten i over to år. Eg brukte lang tid på å nå botn i depresjonen første gangen, derfor lurer dei på om eg er dystym. Dei har ikkje skreve det i journalen, men at eg har gjentatte depresjoner. Har forsøkt to ganger å ta mitt liv, men har aldri vært innlagt. Eg har store problemer no, pga at min mann kanskje vil gå fra meg. Vi har vært gift i 3 år. Han betyr alt for meg, og eg ønsker ikkje å leve uten han. For øyeblikket er han her, men eg veit ikkje kor lenge. Eg har ei datter fra et tidligere forhold på 7 år. Alt er vanskelig og eg føler at det er flaks at eg er i live enno. Eg blir ikkje skikkelig tatt på alvor på poliklinikken. men eg veit heller ikkje om det er rett å bli innlagt.Eg har bra dager og fungerer tilsynelatende (dvs at det vises ikkje på meg koss eg har det...). Eg har likevel lagt meg ein konkret plan for korleis eg skal ta livet av meg når eg ikkje orker meir. Eg har lagt testamente hos ein advokat, og prøver å ordne alt rundt meg. Eg har ikkje fortalt akkurat dette til min psykolog... Men eg er ikkje sjuk kvar dag. Det kommmer over meg om natten og særlig helger. Eg verker etter å snakke meg nåken, og sitter med telefonen i hånda heile natta. Eg har forsøkt MH men synes ikkje det er nåke. Det er liksom så mykje å forklare og om og men... Eg veit ikkje kor mykje mannen min veit av mine planer, men mistenker at han mistenker meg. Og at det er derfor han fortsatt er hos meg... Eg synes det er ein uholdbar situasjon no. Me går til familiekontoret, men dette er ikkje akkurat noko ein tar opp, synes eg. Eg legger jo et press på han dersom eg seier koss det står til. Samtidig som at eg vil at han skal bli... Datteren min forsvinner i disse problemene, og den dårlige samvittigheten er skyhøg! Ho har og fått litt problem no, men det er først og fremst i forhold til faren. ho er no henvist til bup. Eg har ein svært usikker jobbsituasjon, datteren min har det ikkje bra, mannen min meiner det er opp til meg å redde ekteskapet (nåko eg synes er totalt feil!), og eg prøver å fungere i kvardagen oppi alt dette. Eg merker at eg er på vei utfor stupet... Eg kan ikkje holde meg for alltid, og eg nekter å bli fornedra ved å bli funnen ein gang til i live. Eg veit ikkje kva eg skal gjere!! Medisiner virker ikkje, syns eg, da eg ikkje var annerledes da enn no. Gikk på tre typer. Efexor, trilafon og ein som egentlig var til epilepsi men som skulle virke i forhold til dystymi. Det eineste eg syntes virka var trilafonen, og det var kun 2 mg eg gjekk på....!

Ellers er eg ein høgforbrenner, så eg måtte ha ganske høge doser. Husker ikkje heilt lenger kor mykje.

Eg skriver ei slags dagbok, og blir virkelig skremt når eg leser igjennom det eg har skreve i tunge stunder. Kjenner meg liksom ikkje igjen når ting går bedre. Bør eg vise denne dagboken til psykologen min? Kva meiner du elles? Bør eg vurdere å la meg bli innlagt?? Og kor lenge i så fall? Eg ønsker ikkje medisiner igjen. Det var et helvete å bli kvitt efexoren...

[Gjest skriveglad]

Synes du skal skrive ut det du har skrevet her og ta det med til din behandler.