Glo att (dikt)

[Gjest Veronika27]

Augo glor på deg, tek ein jafs av deg, hole, hækne - fyller dei seg av di tru, ditt mot, dine draumar.

Då ditt sinn var eit kim under bresande skal, ein nysådd åker, ein hage i blom, for dei sugande blikk som harde jønn- nettar over din mognande vokster.

Let du augo glo og glo, blir du etterkvart slik dei ser deg. Dei dreg fram av deg det du ikkje visste du var. Alle dei augnekast speider ditt sinn, delar deg upp, gjer dine tankar til kraftlause lettekonn.

Verg deg! Verg dei spirande fræ i ditt sinn. Verg di tru, dine minne, dine voner. Rett deg! Sjå dei beint i augo dei som vil forme deg. Ja, glo att!

Fra fotefar 1947